آهن باید با یک لایه فرومغناطیسی پوشانده شود، زیرا ظروف مسی پایه بلند به تنهایی برای القاء مناسب نیست.
مس (lat. Cuprum ) یک عنصر شیمیایی با نماد مس و عدد اتمی 29 است.
این فلز دوره چهارم در گروه یازدهم جدول تناوبی است. نام لاتین cuprum از aes cyprium ” سنگ معدنی از جزیره قبرس” گرفته شده است، جایی که مس در زمان های قدیم استخراج می شد.
مس به عنوان یک فلز نسبتا نرم، به راحتی شکل می گیرد و سخت است.
مس به عنوان یک رسانای عالی گرما و الکتریسیته به طرق مختلف مورد استفاده قرار می گیرد و همچنین در گروه فلزات سکه ای قرار می گیرد.
یک قابلمه مسی باید حداقل 90 درصد مس باشد. بسیاری از گلدان های آلومینیومی استیل ضد زنگ فقط با یک لایه نازک مس پوشانده می شوند و بنابراین خواصی مشابه یک قابلمه مسی “واقعی” ندارند.
مس، طلا ، نقره و قلع اولین فلزاتی بودند که بشر در توسعه خود با آنها آشنا شد.
از آنجایی که کار با مس آسان است، حدود 10000 سال پیش توسط قدیمی ترین فرهنگ های شناخته شده استفاده می شد.
زمان استفاده گسترده از هزاره پنجم قبل از میلاد. تا هزاره سوم قبل از میلاد گاهی اوقات عصر مس نیز نامیده می شود.
در کیمیاگری ، مس با زهره زنانگی مرتبط بود، به ویژه به این دلیل که اولین آینه ها از این فلز ساخته شده بودند.
بعدها با قلع و سرب به برنز آلیاژ شد. این آلیاژ سخت تر و از نظر فنی مقاوم تر نام خود را به عصر برنز داد.
تمایز بین سرب و قلع تنها با دانش روزافزون در مورد فلزات معرفی شد، به طوری که از دیدگاه امروزی واژه برنز فقط به درستی برای آلیاژهای قلع مس با محتوای مس بالا به کار می رود.
ظروف مسی سمی نیستند حتی زمانی که مس در دوزهای بالاتر وارد بدن می شود.
بنابراین یون‌های مس فراری نه تنها کاملاً بی‌ضرر هستند، بلکه به دلیل داشتن اثر ضد باکتریایی مطلوب نیز هستند.
قابلمه ها و تابه های مسی رسانایی حرارتی بالاتری نسبت به سایر ظروف دارند.
مس پنج برابر بهتر از آهن و بیست برابر بهتر از فولاد ضد زنگ گرما را هدایت می کند. به همین دلیل است که قابلمه های مسی نسبتاً صرفه جویی در مصرف انرژی دارند.
دیدگاه شما با موفقیت ثبت شد.